پشت نیمکت نشسته بودم.یه حسی میگفت شروع کن.ولی زندگیم پر از شروع شده بود.با این حال بازم شروع کردم...
با شروع،باز آغاز
باز شروع و آغاز تمام پایان ها
باز پشت تمام رازهای نمایان می نشینم
و دفترم را می گشایم و باز می نویسم
تمام لحظه ها را و تمام فرصت ها را که می گذرد
و باگذشتش می برد تمام لحظه ها را از یاد
و من به شروعی دوباره فکر میکنم
شروعی بعد از پایان شروع های قبلی
و می دانم باز هم شروعی نزدیک است
و چرا تمام دنیا همان است که بود
و چرا شروع من تغییری نداده این دنیا را
و می دانم تمام آغاز ها از روی عادت است
دیدن،شنیدن،بوییدن و حتی عشق
و به هر آنچه می اندیشی عادت است
کاش شروع این بارم بشکند این قفس عادت را
جدائی
چه دردی دارد
و چه حسرتی
در پیش .
زندگی بعد از این
مرگی ست بی نام.
مرگی ست
در هنگامه خواستن ها
و در امتداد نداشتن ها
و نیز
لحظه ایست یکتا
بر خط آخر زندگی!
دیگر دریچه ای
باز نمی شود
به شعرم
از نگاه تو!
مانده ام تنها
با سفیدی کاغذهایم
با سیاهی روزهایم
حتی وا‍ژه ها
بر لبانم خشکیده اند!
بر روانم
سایه ها خوابیده اند!
خواب من جانکاه
تخت بر من چون گور
زندگی بر من گران آمده است!
عادت چه قصه تلخی داره. فکر می کنم عادت به آدما سخت ترین عادت باشه.ولی زندگی بدون عاد برام بی معنیه.همیشه نو بودن خوب نیست...
هرچه بینم در نظر چون عادت است
تکرار لحظه ها برایم یک خیانت است
خسته ام از تکرار و ساکن بودن دنیایمان
گذشتن ثانیه ها برایم چون ساعت است
همه ی عمرم تباه شد، افسوس و آه !
دانم که تنها نیازم طاقت است
با وجود این لحظه ها گذشتنی است
گذشتن از عشق و معشوق برایم راحت است
ملالت انگیز است تصاویر جدید
تکرار خواهم که نو بودن یک سرقت است
گویند مرگ یک تازگی است
آرزوی مرگ دارم گرچه بدعت است
گرچه از تکرار خسته و نالانم ولی
دوستی با او بهترین رفاقت است
با تمام این وجود،این آخرین گفته است
زندگی بی تکرار کسالت است
هیچ حرفی ندارم بزنم، حال منو ازین شعر بفهمید!
شب سردیست و من افسرده
راه دوریست و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده
میکنم تنها از جاده عبور
دور ماندند ز من آدمهــــــــــا
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غم ها
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر سحر نزدیک است
هر دم این بانگ بر آرم از دل
وای این شب چقدر تاریک است!
خنده ای کو که به دل انگیزم
قطره ای کو که به دریا ریزم
صخره ای کو که بدان آویزم
مثل این است که شب نمناک است
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیک غمی غمناک است.
سهراب سپهری