توکلاس نشسته بودم.آفتاب هنوز پشت ابر بود.بارون نم نم می بارید.نمیدونم کی پنجره کلاسو باز کرد.بوی خاک نم خورده اومد.دیگه تو کلاس نبودم...
بوی خاک نم خورده برده هوشم
عطر نسیم یار کرده مدهوشم
این چه خوابی است که میبینم
باور نمیکنم چون که بی هوشم
دل گرفته من باز نمی شود باز
خسته از دنیایم،یار کرده فراموشم
به دل گویم بازگرد و باز گو
ولی دیگر دل ندارم،چون که خاموشم
ای کاش یار داش مرا باور
تا نمی گفت برم او را از هوشم
دگر اضافه گویی است بیتو پس تمام
چون که عشق برده از من عقل و هوشم
و پارادوکس شروع شد.
یه مدت بود می خواستم حرفا و نوشته های که سالها بود واسه خودم می نوشتم و حرفای دلم بود و به قول امروزی دل نوشته هام بود یه جایی واسه کسایی که شاید این نوشته ها حرفای دل اونام باشه بنویسم یا اینکه به دل کسایی که مثل من غم های بزرگی تو زندگی داشته و سختی ها اذیتش کردن بشینه.
بلاخره با یکی از بهترین دوستام تصمیم گرفتیم که وپارادوکس شروع بشه.واسه شروع خودم میخوام یه شعری که همین دوستم پیشنهاد دادو واسه اولین پستم بذارم.اسم این شعرم "زندگی تکراریست" که با زبون ساده ای سرودم و تقدیم میکنم به دوستم و همه کسایی که میخوننش.
زندگی تکراریست
من تمام این ها را پیش از این دیده بودم
صحنه ها،لحظه ها و هر چه هست
حتی این شعر را قبل از این سروده بودم
کلمات و تصاویر به ظاهر تازه است
ولی من این کتاب را در گذشته خوانده بودم
مثل یک رویا یا طنزی گریه دار است
من از سالها پیش عاشق مانده بودم
گرچه من یا معشوق تغییر کرده است
باز داستان همان و من،من باقی مانده بودم