حال پریشان تو چه دانی؟
اشک در دیده، جمع
نریزد،
تو چه دانی؟
خنده در ماتم روز،
مویه در ماتم شب
تو چه دانی؟
حال امروز مرا تو چه دانی؟
بی خبرتر
بی خبرتر از آنی!
تا نگاهی در تو افکندم،
فهمیدم!
قصه حال مرا
چون توئی باید
تا چنین حالی شود...
و شاعر
چه ساده نگاه می کند
و
چه خام می اندیشد.
آی شاعر بدبخت...
به چه دلخوشی؟!
از چه می نالی؟!
آن هنگام که
تازیانه های تقدیر، بر تو فرود می آمدند
در ازل،
چه می کردی با دل خویش؟
که امروز هر چه می کشی
از دل خویش است
تا به ابد!
احساس غریبی در دل دارم.
معجونی از تنهایی و دغمرگی،
احساس انفجار!
احساس می کنم جزئی از من با من نیست. نمی توانم در جایی درنگ کنم. همیشه در حال عبورم.
آوخ، کجایی؟ چرا پیدایت نمی کنم؟!
چرا نمی بینمت؟
می خواهی از من چه سازی؟ یک دیوانه عاصی؟! بیا! ساختی.
دیگر بیا! بیا رهایم کن از این بند.
مرا همین بس که به اینجا رسیدم. می دانم دیگر تاب نمی آورم. می دانم که آخر سر، کاری دست خودم خواهم داد.
بیا که دیگر نوبت به خون گریستنم رسید.
بیا!
بیا که دیگر...
می بینمت،
بی هیچ سخنی
از کنار هم می گذریم.
پر از حرفم برای تو
پر از حرفی برای من
لیک چه سود!
چه سود
وقتی که گفتی
فراموشت کنم!
بی آنکه کلامی گفته باشم
حرفت را فراموش کردم!