همیشه یک نگاه در پی نگاه دیگری می دود
و همیشه نمی رسد.
به هرگز می پیوندد.
شاید
که حتما
این نیز قانون خداست.
ندانسته هایم را
در واگویه هایم
جستجو کن.
که من چون گل به زیبایی
چون نور به روشنایی
و چون شب به سیاهی
به حماقت خود معترفم.
در حماقت من همین بس
که قانون خدا را
هرگز قبول نداشته ام!
جدائی
چه دردی دارد
و چه حسرتی
در پیش .
زندگی بعد از این
مرگی ست بی نام.
مرگی ست
در هنگامه خواستن ها
و در امتداد نداشتن ها
و نیز
لحظه ایست یکتا
بر خط آخر زندگی!
دیگر دریچه ای
باز نمی شود
به شعرم
از نگاه تو!
مانده ام تنها
با سفیدی کاغذهایم
با سیاهی روزهایم
حتی وا‍ژه ها
بر لبانم خشکیده اند!
بر روانم
سایه ها خوابیده اند!
خواب من جانکاه
تخت بر من چون گور
زندگی بر من گران آمده است!
هیچ حرفی ندارم بزنم، حال منو ازین شعر بفهمید!
شب سردیست و من افسرده
راه دوریست و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده
میکنم تنها از جاده عبور
دور ماندند ز من آدمهــــــــــا
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غم ها
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر سحر نزدیک است
هر دم این بانگ بر آرم از دل
وای این شب چقدر تاریک است!
خنده ای کو که به دل انگیزم
قطره ای کو که به دریا ریزم
صخره ای کو که بدان آویزم
مثل این است که شب نمناک است
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیک غمی غمناک است.
سهراب سپهری