...، و پارادوکس!
ما انسان را پارادوکس اول می نامیم!...، و پارادوکس!
ما انسان را پارادوکس اول می نامیم!قلم احساس
کاغذ جلوم، روی میز و یه مداد تو دستم.نمی دونم چرا نمی تونم بنویسم.شاید دلیلی واسه نوشتن ندارم.شاید همین بی دلیلی خودش یه دلیل واسه نوشتن.نوشتن یه حرف که مدتها است باید بگم ولی نمیتونم...
مدتی است که نمیتوانم بگویم
مدتی است که نمیتوانم بنویسم
و مدتی است که نمیتوانم شعری بگویم
ویا حرف دل را بنویسم
گویا نوک قلم احساسم شکسته
و تراش خیالم نمی تراشد
و همه ی کاغذ های خیالم را باد برده
و شاید مهمتر از همه اینها
که دیگر عشقی نمانده
و مرده همه ی عشق یک دل
دلی که دیگر حرفی نمی زند
که اگر حرف بزند باز
نوک شکسته قلم احساس را
خواهد تراشید،تراش خیال
تا روی کاغذ ذهن بنویسم
که عشق نمرده است
بی خود!
نگاه از تو اوج می گیرد
و
صدا در تو فرو می ریزد.
ای تنها مخاطب
صفحه های خط خطی ام
به یک جرعه عشق تو
چنان محتاجم
که یک برگ به نور.
فریاد بی صدایم
را بر نگاه نازنینت
چگونه نهان توانم کرد؟
که من این این ریاکاری ندانم
نتوانم کرد پنهان
حرف چشمانم را
صدای فریادم
از گوش، نه!
از چشم باید شنفت!
نمی دانم که می دانی:
ـ دیوانه ترین مجنون توام! ـ
افتتاح کافه زیر دریا
سلام...
تا حالا به این فکر کردید که به یه کافه زیر دریا برید و اونجا یه قهوه داغ داغ بخورید؟
تُرک یا فرانسویش زیاد فرقی نمی کنه. الان چه حسی دارید؟
حالا اگه اون زیر یه نمایشگاه نقاشی باشه و شما در حال نوشیدن قهوه، نقاشیا رو هم نیگا کنین... به نظرتون چطوره؟ ما یه سری نقاشی رو بردیم زیر دریا تو یه کافه شیک و میخوایم با شما اونا رو نگاه کنیم و در موردشون حرف بزنیم. خیلی انتزاعیه، نه؟!
ولی الان حد و مرزا رو با هم برمی داریم و قوه تخیلمونو راه میندازیم.
هر موقع لطف کردید و به این قسمت نگاه انداختید، همین حسو با خودتون داشته باشید؛ زیر دریا، کافه، قهوه، نقاشی...
برای نظر دادن اصلاً شک نکنید که الانه هر نظری تو حوزه هنر از خود اثر نمی تونه جدا باشه و جزء اون به حساب میاد.
فعلا این نقاشی رو به دیوار کافه نصب کردیم.
افسوس
نمیدونم کی اومد.نمیدونم چرا اومد.ولی وقتی رفت تازه جواب سوالامو گرفته بودم.
لحظه ای آمد،زود رفت افسوس
عشق آمد، زود رفت افسوس
لحظه ناب روییدن گل
زیبا بود، زود رفت افسوس
دیدن آن روی و جمال
بی همتا بود، زود رفت افسوس
وجودش آرامش این دل
سروسامان بود، زود رفت افسوس
چشمانش روشنی شب تار
می ناب بود، زود رفت افسوس
گیسوی کمندش مثل آبشار
رود روان بود، زود رفت افسوس
لبخندش شادی روح و روان
دنیای شادی بود، زود رفت افسوس
نگاهش تیری در قلب
عشق من بود، زود رفت افسوس
عطر یار
توکلاس نشسته بودم.آفتاب هنوز پشت ابر بود.بارون نم نم می بارید.نمیدونم کی پنجره کلاسو باز کرد.بوی خاک نم خورده اومد.دیگه تو کلاس نبودم...
بوی خاک نم خورده برده هوشم
عطر نسیم یار کرده مدهوشم
این چه خوابی است که میبینم
باور نمیکنم چون که بی هوشم
دل گرفته من باز نمی شود باز
خسته از دنیایم،یار کرده فراموشم
به دل گویم بازگرد و باز گو
ولی دیگر دل ندارم،چون که خاموشم
ای کاش یار داش مرا باور
تا نمی گفت برم او را از هوشم
دگر اضافه گویی است بیتو پس تمام
چون که عشق برده از من عقل و هوشم