...، و پارادوکس!

ما انسان را پارادوکس اول می نامیم!

...، و پارادوکس!

ما انسان را پارادوکس اول می نامیم!

بعد از عمری

امیدوارم بتونم دوباره بنویسم!

تجمع در دانشگاه صنعتی شاهرود و تهدید شورای صنفی دانشگاه



از روز یکشنبه 15 اسفند, دانشجویان دانشگاه صنعتی شاهرود دست به تجمع زدند, امروز 16 اسفند تجمع بار دیگر شکل گرفت و فردا هم ادامه خواهد داشت
این تجمع به صورت خودجوش شکل گرفته است و علت اصلی آن افزایش نرخ غذا در دانشگاه است که در حال حاضر 5 برابر شده است. در پی این تجمع ریاست دانشگاه شورای صنفی دانشگاه را مسئول میداند و قصد برخورد با آن را دارد... .
در یک نشست پرسش و پاسخ میان مسئولین دانشگاه و دانشجویان, البته شورای صنفی و اکثر دانشجویان این نشست را تحریم کرده بودند , بارها و بارها ریاست دانشگاه دکتر مرادزاده و معاونت دانشجویی دانشگاه دکتر نیکوفرد دبیر شورای صنفی دانشگاه صنعتی شاهرود را تهدید کردند و گفتند که به حساب این عزیزان رسیدگی خواهند کرد, تنها جرم این شورا تلاش برای استیفای حقوق دانشجویان می باشد. .
ریاست دانشگاه امشب در جلسه پرسش و پاسخ بار دیگر بر این نکته تاکید کرده است


سلام!

در پس ِ وعده های پوچ

                  به بن بست خیال می رسم

                          و به انتهای باغ سلام!

خیلی وقت است که سینش را خورده ام

و

لام تا کام

             خاموش مانده ام

تا مگر کلام از تو برخیزد!

و سین از تو روید

تا _لام_ ثابت نماند

بر کام این ثابت پیشه

               در عشق!

هرگز

روزها را دیوانه میشوم،

شبها را بی خواب،

در پی گم کردن

چشمانی که «هرگز»

از آن من نبوده اند!

ما هیچ، ما نگاه!

شاهد روی توام

هم شاهد حال بی مثال خویش!

از روز شروع قصه ات

غصه بر من

           قصه، تمام کرد.


به دنبال رد پاهایت بودم

                         که پاهایم پینه بست

و رفت به دور

               سوی چشمانم

                                  از بس که سوسو زد

                                                               در پی ات!


چون آیات خدا که اثبات اویند

به چندین آیه «عشق» را هجّی کردم.


تو بر من نشانی از ماه بودی

در سیاه روزی

                  که من می زیسته ام

سیاهی از روز رفته بود

                  روز، روز بود

                    چون تو بود

           چون تو، ای ماه من!

                           روشن بود.


تو نماندی

             تا روز

                    بر من مکرر شود

رفتی

       که شب بر من

                         مسلم شود!


جنونی که نمی دانستم را

تو بر من تعریف کردی.

ردی از ماه

بر چشمان من حک کردی

که تا فرو می ریزد

این عمر شنی،

بر تنفس من

نام تو

حک شود.


آه!

آه که کلمات کوچکند

و به ابعاد تو نمی رسند

تا در قصه تو،

غصه مرا روایت کنند.

آه...